به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه، نجمه صالحی، نویسنده و پژوهشگر حوزوی در یادداشتی با تبیین جایگاه حضرت خدیجه سلام الله علیها آورده است:
او خوب می‌دانست مال دنیا ماندنی نیست و سایه‌ای زودگذر است. همسفر زندگی‌اش را خودش انتخاب کرد و پیشنهاد ازدواج را به عموی همسرش گفت و این پیوند نیک را کارِخدا می‌دانست.
هنگام صحبت پیش از ازدواج به مرد زندگی‌اش گفت: "ای محمد من تو را به همسری خود برگزیده‌ام و مهریه را هم خود به عهده می‌گیرم..."
عده‌ای سخن او که مهریه را در مال خود قرار داده بود به تمسخر گرفته و با شگفتی گفتند: چگونه زنان مهریه را متعهد می‌شوند؟! سخنان یاوه این جماعت عموی همسرش حضرت ابوطالب علیه‌السلام را آزرد؛ خشمگین شده و برخاست و این در حالی بود که مردان قریش از خشم او می‌ترسیدند و کراهت داشتند که او غضبناک شود و فرمود:" اگر مردی همانند برادر زاده‌ام باشد او را با بیشترین مهر خواستار می‌شوند، اما اگر مردی همانند شماها باشد طبیعی است که باید برای ازدواج مهر سنگینی بپردازد...
خطبه عقدشان را ابوطالب عمو جانِ نبی صلی الله علیه و آله، قرائت کرد و چنین شد که این بانوی شریف در روزگاری که اسلام در حال طلوع بود، بعد از ابوطالب علیه‌السلام دومین حامی فداکارِ همسرش یعنی رسول خداصلی الله علیه و آله گردید و از بذل مال فراوانش نیز دریغ نورزید. او بود که خدا و ملک مقربش بر او سلام فرستادند.
در شب معراج پیامبر به جبرئیل فرمود: "حاجتی داری" و او گفت: حاجت من این است که سلام خدا و سلام مرا به خدیجه سلام الله علیها برسانی.
رسول خاتم صلی الله علیه و آله هنگامی که به زمین رسید، سلام خدا و جبرئیل را به همسرش ابلاغ کرد، خدیجه سلام الله علیها گفت: ان الله هو السلام، و منه السلام، و الیه السلام، و علی جبرئیل السلام و این جملات بیانگر اوج بصیرت و درک عمیق حضرت خدیجه سلام الله علیها نسبت به معبود و فرستاده اوست.
این‌چنین بود که او به‌عنوان نخستین بانوی مسلمان نه تنها برای دخترش فاطمه سیده نساءالعالمین سلام الله علیها و خانواده‌اش الگوی صبر و مقاومت و الگوی دفاع و حمایت از ولایت بود بلکه برای جامعه زنان مسلمان نیز الگویی بی‌بدیل گردید.
سیره‌ی خاندان آل طه علیهم‌السلام افتخار به وجود جده خدیجه سلام الله علیها بود؛ به عنوان نمونه در رجز خوانی‌های امام حسین علیه السلام و خانواده‌اش در روز عاشورا در زمان ذکر خاندان و افتخارات اهل بیت علیهم‌السلام این عبارت را به کار می‌بردند: «من پسر رسول خدایم، من پسر علی و فاطمه ام، من پسر خدیجه ام...»/ «انا ابن خدیجه الغرا»
با رفتن خدیجه سلام الله علیها یک روز و یک هفته و یک ماه عزا اعلام نشد! یک‌سال برای رفتنش اندوهگین بودند و نبی خاتم در سوگ فقدانش سال رفتنش را عام الحزن، سال غم و اندوه نامید.
اَلسَّلامُ عَلَیْک یا أَوَّلَ الْمُؤْمِناتِ، اَلسَّلامُ عَلَیْک یا مَنْ أَنْفَقَتْ مالَها فِی نُصْرَةِ سَیِّدِ الاْنْبِیاءِ، وَ نَصَرَتْهُ مَااسْتَطاعَتْ وَدافَعَتْ عَنْهُ الاْعْداءَ، اَلسَّلامُ عَلَیْک یا مَنْ سَلَّمَ عَلَیْها جَبْرَئِیلُ، وَ بلَّغَهَا السَّلامَ مِنَ اللهِ الْجَلِیلِ، فَهَنِیئاً لَک بِما أَوْلاک اللهُ مِنْ فَضْل، وَالسَّلامُ عَلَیْک وَ رَحْمَةُ اللهِ وَ بَرَکاتُهُ.
صنع الله/الحلبی، السیرة الحلبیة، ج۱، ص۲۲۶.
اسد الغابة، ج۷، ص۹۱؛ البدایة و النهایة، ج۲، ص ۳۵۸، باب: تزویجه علیه الصلاة والسلام خدیجة بنت خویلد.
الکافی، ج۵، ص ۳۷۴ – ۳۷۵، باب: خطب النکاح، ح۹.
بحارالأنوار، ج۱۶، ص۸، به نقل از مسند احمد بن حنبل.
مقریزی، إمتاع الأسماع، ۱۴۲۰ق، ج۱، ص۴۵.
